| Aantekeningen |
- Van: http://nl.wikipedia.org/wiki/Arie_Vergunst
Arie Vergunst (22 januari 1926 - Kalamazoo 21 november 1981) was een Nederlandse predikant van de Gereformeerde Gemeenten.
Op 24-jarige leeftijd werd hij door ds. Lubertus Rijksen tot predikant van de Gereformeerde Gemeente van Zeist bevestigd. Vervolgens diende hij de gemeenten van Corsica (South Dakota), Rotterdam, Veen en Kalamazoo.
Ds. Vergunst was preses van de generale synode en docent aan de Theologische School in Rotterdam, het opleidingsinstituut voor predikanten van de Gereformeerde Gemeenten.
In 1970 slaagde hij voor het doctoraalexamen theologie; hij schreef hiervoor de scriptie Godefridus Cornelisz. Udemans en zijn Geestelijck Roer van ’t Coopmans Schip. Het volgen en voltooien van een universitaire opleiding theologie was toen nog uitzonderlijk voor een predikant van de Gereformeerde Gemeenten.
Een bundeling van verschillende van zijn publicaties verscheen onder de titel Neem de wacht des Heeren waar. Hierin staat ook een biografie geschreven door zijn broer ds. E.F. Vergunst.
Arie Vergunst ligt begraven op de Begraafplaats Oud Kralingen te Rotterdam.
[bewerken] Bibliografie
* De geestelijke pelgrim ( 55 meditaties over Bunyans christenreis )
* Om de eenheid der kerk
* Uw volk is mijn volk ( 42 meditaties uit het leven van Ruth )
Artikel in "Kerkelijk Leven", 20-04-1999
Een dominee, een samenbinder
Door J. van 't Hul
BENNEKOM – Ds. A. Vergunst spaarde postzegels, was geïnteresseerd in sterrenkunde en fotografie, had belangstelling voor openbaar kunstbezit en literatuur, hield van kippen en honden, van boeken en van tuinieren. „Kom jongens”, kon hij op zaterdagmorgen zeggen, „we gaan de tuin doen.” Dat duurde dan vijf, tien minuten, totdat de telefoon ging, zegt zoon Henk Vergunst uit Bennekom. „Want als de telefoon ging, dat wisten we, kwam pa niet terug. Dan konden wij de tuin afmaken.”
„Vader was een opgeruimd mens, die overal interesse in had. Hij kwam alleen altijd tijd tekort. Hij wás er vaak niet. Maar onze rapportcijfers stonden wel in z'n agenda, want hij wilde weten hoe we ervoor stonden. En in Veen heeft m'n vader me halve nachten geholpen met Latijn en Grieks, daar leerde hij z'n jongens, vijftien, zestien jaar oud, al autorijden in zijn grote Dodge. Het was moeder die in praktische zin ons gezin bestuurde, maar vader was naar onze beleving de motor van het leven. Hij liep ons niet de hele dag met van alles en nog wat achterna, maar hij was desondanks het middelpunt van ons gezin.”
Dr. H. Vergunst te Bennekom is de oudste zoon van drs. A. Vergunst, van 1950 tot 1981 predikant van de Gereformeerde Gemeenten. Na hem kwamen nog vier zoons en twee dochters. „Het was een dynamisch gezin, waar het toch altijd goed was. We hadden een sterke band met elkaar en dat is zo gebleven. Vader was, als hij er was, nadrukkelijk aanwezig. Hij domineerde niet, maar je zag hem gewoon niet over het hoofd. Hij had de gave om samenbindend op te treden, zonder dat wij daarbij het gevoel kregen geketend te zijn. Maar, zonder moeder was vader niets. Moeder leeft nog, is 73 jaar oud. Een dappere vrouw, een zorgzaam type. Ze kon op intellectueel niveau met vader meedenken.”
Overwicht
Ds. A. Vergunst nam in zijn kerkverband een grote plaats in. „Je moet niet vergeten”, zegt Henk Vergunst, „dat pa nog maar twintig jaar oud was toen hij toegelaten werd tot de Theologische School. Hij was in de jaren zestig een van de weinige predikanten in onze kring die een universitaire opleiding hadden genoten. Vader had grote leidinggevende capaciteiten, had overwicht, was gezegend met het vermogen om snel, analytisch te denken. Maar, wat misschien belangrijker was, hij had ook het vertrouwen van de breedte van de kerk. Het was zijn grote zorg: Hoe houden we de boel in waarheid en in vrede bij elkaar? Hij kon met links en rechts overweg. Dat maakte hem niet kleurloos, want hij stond echt z'n mannetje wel. Bruggen bouwen, dat kon hij, maar als er wat aan de hand was, zocht hij vanuit een groot gevoel voor rechtvaardigheid iets desnoods tot op de bodem toe uit. Er werd niets onder het zand gewerkt. Wat recht was, bleef recht. En krom bleef krom.”
Verdeeldheid
Wij zijn niet kerkistisch opgevoed, zegt Henk Vergunst, maar wel met een goed kerkelijk besef. „Vader had de Gereformeerde Gemeenten lief met zijn gehele hart, omdat dat de kerk was waar de Heere hem een plaats had gegeven. Maar hij had ook z'n vrienden elders. Met betrekking tot de verscheurdheid van de gereformeerde gezindte wordt wel eens de spreuk ”Quis non fleret?” (Wie zou niet wenen?) gebezigd, maar het was m'n vader uit wiens koker die hartenkreet kwam. Vader had goede contacten met ds. M. C. Tanis, met ir. J. van der Graaf en prof. dr. W. H. Velema, maar zag ook z'n gehele leven uit naar heling van de scheur uit 1953. Dat is nooit gebeurd en daar heeft hij ontzettend veel verdriet over gehad.”
Drs. A. Vergunst was een man met een ruime blik. Hij had de jeugd in zijn hart gesloten, maar deed met evenveel verve aan politiek. Hij behoorde tot de eersten die zich sterk maakten voor het reformatorisch onderwijs, sprak op hervormingsavonden en op een anti-abortusmanifestatie in de Rotterdamse Ahoy, nam deel aan theologische disputen van de CSFR en zette zich in voor een reformatorische krant. „Ik denk wel eens dat vader vaak eenzaam geweest moet zijn, want maar weinigen waren in staat om zonder een spoor van vooringenomenheid ruimte te creëren voor de ander. Dat heb ik altijd in hem bewonderd.”
Zending
„Ontzettend veel tijd stak vader in de zending. Hij behoorde tot de pioniers. Nu kennen we een goedlopend zendingsbureau, maar het was vader die als secretaris van het zendingsdeputaatschap op zaterdagochtenden in het torenkamertje aan de Boezemsingel in z'n eentje alle correspondentie zat af te werken, met typemachine en carbonpapier. Monnikenwerk! Zijn liefde voor de zending had waarschijnlijk te maken met zijn avontuurlijke inslag. Toen hij jong was, wilde hij het leger in, hij zou officier worden. Als kind zat hij al met tinnen soldaatjes te spelen. Toen hij achttien jaar was, werd hij officier in een ander leger, maar zijn avontuurlijke karakter was daarmee niet verdwenen.”
Legerpredikant in Nederlands Oost-Indië, dat wilde hij toen worden, maar verplichte vaccinatie blokkeerde dat. Als jongeman van 28 stapte hij op de boot naar Amerika om daar zijn tweede gemeente, Corsica, te gaan dienen. „Vader kon dromen over nederzettingen in Brazilië of in Australië. Dan zei hij: Jij gaat mee, en jij gaat mee en we gaan met z'n allen een Hollandse kolonie stichten. Zo was-ie. Hele volksstammen, waaronder het complete Vergunsten-volk, zou hij hebben meegenomen. Grote plannen had hij altijd. In Amerika moest een theologische opleiding komen, er zou een tweede Driestar komen. Hij was bezig met een dissertatie over Udemans en met stamboomonderzoek van de familie. Hij had alles al uitgezocht tot ergens in de zeventiende eeuw. Onvermoeibaar, die man.”
Woord
„Vader was geen man die altijd over geestelijke zaken sprak. Over zijn eigen bekering had hij het, wars als hij was van persoonsverheerlijking, bijna nooit. Toch heeft zijn leven grote indruk op ons gemaakt, hoe hij gebukt kon gaan onder zijn eigen verdorven natuur, hoe hij op zondagmorgen aan tafel een gebed deed, hoe hij op catechisatie je hart kon raken, hoe afhankelijk zijn leven was. Daarin proefde je de echtheid, de authenticiteit van zijn geestelijk leven. Het was nooit opgelegd, vaak was het, bijvoorbeeld na afloop van een dienst, maar een enkele opmerking. En die was dan wel raak. Dat was als een zuurdesem dat onze opvoeding doortrok. Vader betrok ons erg bij zijn ambtelijke leven. We gingen als kleine jongens vaak mee als hij ging preken, of als hij naar een sterfhuis moest. Op zulke momenten wordt de ernst van het leven op je jonge hart gebonden.”
Karaktertrekken van ds. A. Vergunst zijn nog hier en daar bekend. Hoe optimistisch, maar ook hoe opvliegend hij kon zijn, hoe driftig, hoe impulsief. „Vader heeft heel wat mensen verbaal alle hoeken van de kamer laten zien. Maar na afloop moest er altijd een van ons naar de banketbakker, om een taart voor zo iemand te halen, of naar de bloemist, voor een bos bloemen. Pa had een ruim hart en was onenigheid onmiddellijk weer vergeten.”
|
1926 - 1981 (55 jaar)
